Zakładanie ogrodu należy zacząć od projektu. Na szkicu z zarysem budynków i granic działki nanosi się, z zachowaniem skali, wszystkie planowane obiekty. W każdym ogrodzie o jego wyglądzie decyduje przede wszystkim sposób rozmieszczenia roślin. Linie nakreślone na planie są w terenie krawędziami sąsiadujących powierzchni. Mogą być nimi granice trawników, rabat albo ścieżki ogrodowe. Układ tych linii w ogrodzie, w zależności od przebiegu, może sprawiać wrażenie ruchu albo statycznej równowagi. Początkujący ogrodnik-hobbysta powinien skupić się raczej na formach prostych, łatwiejszych do wypełnienia roślinami.
O tym, że w jednym ogrodzie chciałoby się przebywać, a inny nie zachęca do pobytu, decyduje rodzaj i forma roślinności w miejscach, które oglądamy. Prawdziwy i ostateczny charakter ogrodu ujawnia się dopiero po dodaniu trzeciego wymiaru, czyli wysokości wszystkich elementów.
Drogi i ścieżki są w ogrodzie równie ważne jak rośliny. Ich przebieg i rodzaj materiału należy dobrze przemyśleć. Jeżeli mają być wprost połączone dwa obiekty, celowe jest zastosowanie linii prostych. Z kolei kręta ścieżka zachęca do spaceru w kierunku pięknej rośliny albo szczególnie efektownego obiektu. Małe kamienie pasują doskonale do wąskich ścieżek z łukami, podczas gdy większymi płytami można wyłożyć proste drogi.
Sadzenie większych drzew w ogrodzie zależy ilości dostępnego miejsca. Po dziesiątkach lat posadzone małe drzewko zamieni się ogromne drzewo z mocnym systemem korzeniowym zagrażającym fundamentom i obszerną koroną. To, co początkowo wydaje się niewinne, może później zacieniać mieszkanie i zapychać liśćmi rynny.
Kolejne pytanie, na które trzeba na wstępie odpowiedzieć: założyć zielony trawnik, który trzeba latem często kosić, czy raczej posadzić mało wymagające byliny okrywowe?
Od ekspozycji ogrodu zależy, czy posadzi się światłolubne krzewy i byliny, czy też gatunki roślin cieniolubnych.